Доор ыйлайт
Мунарык жер бети дүрбөлөң,
Мунжулар денесин сүйрөгөн.
Жана да жүргөнсүйт ичинде,
Өз тилин кыл менен күрмөгөн.
Агылып ар жактан агынды,
Аралап жер бетин чамында.
Булганган адамзат дүйнөсү,
Буулугуп асылын сагынды.
Кел-кел деп сунулган колдор да,
Кел өт деп суранган жолдор да.
Көркүнөн кеткенсип баратат,
Көп изди жашырган борбор да.
Түз эмес арбыды жаңылган,
Доор ыйлайт ырысын сагынган.
Аттиң ээй, көкүрөк көбөйдү,
Калп эле “алкым” деп чабылган.
Кылымдык карт үндүү каадаңды,
Келебиз көө менен чегелеп.
Кыт өңдүү уюган байлыкты,
Күкүмдөй сапырдык тебелеп.
Бел сынып мертинди тулпарың,
Бээ десең, төө дейт ал урпагың.
Сен берген ак нандан кур калып,
Жеп жатат башканын улпагын.
Кийинди бөтөндүн чепкенин,
Кул болуп көтөрдү кетменин.
Бир гана калгансыйт кайран эл,
Оо, дүйнө кабарсыз кетмегиң.
Тил барат өлчүдөй жөтөлүп,
Дил турат ачкадан өзгөрүп.
А балаң баратат базарга,
Өз жерин сатканга көтөрүп.
Алдуунун канат кайрылган,
Карыя сакалдан айрылган.
Жигиттер намыстан ажырап,
Аялдар болууда жан курман.
Көөкөрдө кымызын тарттырып,
Көз тойбой көк сууну шимирип.
Жатышкан көңдөйлөр ичинде,
Өтүүдө, өтүүдө тирилик!
