Жан “Болеро”, жалжалым
Кудуреттүү сенин чалган улуу күүң
Кулагымда жаңырыктап күнү-түн,
Миң бир тилде, миң бир үндө сыбызгып,
Чубагансыйт бүтпөс чуусун тирликтин.
Ыргагыңа, эрип, көшүп, термелдим
Музыкалар садагасы, жан перим,
Айгеримим арзып күткөн ак мөөрүм,
Жер, асмандын ортосунда үлбүрөп
Кай жол беттеп, не максатты көздөдүң?
Дир-дир бийлеп арасында нурлардын
шыңгырадың, дирхем болуп ырдадың,
сан сулуунун саадасы да, саадаты
санаа кушу сага түштү бүт жандын.
Көңүл рухум көкөлотүп көктөмдөй,
алып кеттиң бийигине дүйнөнүн,
жетегинде желек болуп желбиреп
жети катар көк үстүндө күүлондүм.
Бул өтмүштүн чөлдөрүндө мөгдөп миң
Сан кылымдын этек-жеңин сермедиң,
тирлик жүгүн желе кылып жетелеп
жер-жеберге жетчү көчтөй термедиң.
Жан Болеро, жаз Болеро жамалым
Жаңырыгың ээрчип кетип барамын,
Сабак кылып айтып бердиң мага сен
байыркыдан берки жазмыш баянын.
Канатыңда кайкып учуп шердендим
бүт турпатым албырып от койгондой,
бул жанымды шумкар сездим азга мен
Хан-теңирдин кыл учуна конгондой.
